(25.11.2013r.)

Jaguar zaszedł nad wodospad. Przez całą drogę rozmyślał nad każdym szczegółem zaistniałej sytuacji, która zaczynała się powoli robić skomplikowana. Przeskakiwał nad wodą, stąpając po wielkich głazach. Ostatecznie wybrał sobie głaz, który był ulokowany najwyżej. Otrzepał się ze śniegu i położył się, wpatrując się przez dłuższy czas w lecące nieprzerwanie strumienie wody. Zachód słońca zaczynał malować barwę niebieskiego sklepienia, na cieplejsze kolory.

Spędził tu długą godzinę.. Uznał wodospad za jedno ze swoich ulubionych miejsc okolicy - było tu pusto, żadnej żywej duszy, niczym idealna świątynia spokoju. Czas jednak uciekał, a wciąż miał jeszcze zadanie od Lygrysicy do ukończenia. Po udanym szpiegostwie pozostało mu teraz zdać raport.

(29.11.2013r. - Edycja.)

Raynar, po wycieczce na polanę, wrócił z powrotem nad wodospad. Gdy wspiął się ponownie na szczyt wzniesienia, jego oczom ukazał się ten sam, urzekający widok na dużą część ogromnego lasu iglastego i trochę na otwarte tereny. Wszystko było przykryte grubą warstwą białego puchu, a woda w niektórych miejscach, w okolicy wodospadu, już zdążyła zmienić się w grubą warstwę lodowego podłoża. Nie miał póki co nad sobą problemów atmosferycznych, w postaci gęstych, szarych chmur, tak jak to było w niektórych miejscach nad widnokręgiem. Jaguar kolejny raz wybrał sobie ten kamień, na którym leżał kilka dni temu. Nie było jak na razie nic dla niego do roboty, więc położył się i uciął sobie spokojną drzemkę.

(03.12.2013r - Edycja.)

Drzemka nie trwałą długo. Raynar miał tym razem wyjątkowo dziwne sny - raz w nich był jednym z największych kocich wojowników, w innym zaś przybrał formę wilka, a raczej wadery, z bardzo puszystym, śnieżnobiałym futrem, z domieszką czerni w okolicach końcówek łap, oraz w niektórych miejscach na mordzie. Owa czerń na futrze wystąpiła jeszcze na prawym udzie, gdzie malowała bardzo charakterystyczny symbol półksiężyca i pojedynczej kropki w nim. W tym śnie zmienił mu się również charakter; postać, w którą się wcielił jaguar, była bardzo rozweselona z byle powodu, często podskakiwała od nadmiaru pozytywnej energii. Z dobrego humoru nie było jej w stanie wyprowadzić żadne nieszczęście, czy groźba, a wręcz siłą był wszechogarniający ją optymizm. Kot nigdy wcześniej nie miał tak dziwnego snu, w którym był zupełnie innym zwierzęciem, miał zupełnie inne ciało.

Brzuch Jaguara zaczynał powoli dawać sygnały, że czas na porządny obiad. Jedynym pomysłem na jedzenie były dla niego ryby, ze zbiornika, które rozciągało się pod wodospadami. Zejście na dół zajęło kotu jakieś dwie godziny. Otaczał go teraz jedynie spokój, więc nie było powodu by śpieszyć się gdziekolwiek, jakkolwiek. Gdy znalazł się na dole, przy brzegu zamarzniętego strumyka, Raynar wyciął pazurem wyciął perfekcyjnie okrągłą dziurę w lodzie. Czekał cierpliwie na pierwsze ofiary. Nie miał jednak szczęścia tym razem - przez strumyk niemal nic nie przepływało.. Dopiero po kolejnych dwóch godzinach udało mu się złowić coś, co byłoby w stanie zaspokoić jego potrzeby i jeszcze przez jakiś czas, delektował się upolowaną zdobyczą.

Po udanych łowach, Jaguar wrócił z powrotem na szczyt wodospadu. Przez cały czas, myślał o swoim śnie, który choć tak absurdalny, nie chciał uciec z głowy. Po powrocie nie miał ochoty na dalsze leżenie, więc postanowił pospacerować troszkę po okolicy, przy miłym blasku słońca.

Ostatnio edytowany przez Apir (2013-12-03 21:46:57)

Krytycznym wzrokiem otaksowała to miejsce. Nie było tu najgorzej. W oddali wydawało jej się, że widzi jaguara. A więc tu to cielę się zaszyło.
- Nawet tu nieźle. Jednak to miejsce chyba nie jest zbyt często odwiedzane przez wilki. Wolą zaszyć się w jakiś norkach, w lesie, niż przyjść w takie miejscach. Ofiary. - stwierdziła. Jej towarzyszce to miejsce chyba też przypadło do gustu, mogły tu zostać na jakiś czas.

Po udanej przechadzce, Jaguar próbował wrócić z powrotem na swój ukochany kamień. Nie musiał daleko się oddalać, by wyczuć znajome zapachy Pumy i Lygrysicy, a ujrzeć je na własne oczy. Pierwszą myślą Raynara, było podejrzenie przybycia tu dwóch kocic w celu zabicia Jaguara. Ostatecznie jednak nie wykazano nim większego zainteresowania. Nie zauważył nigdzie w pobliżu małego tygrysiątka - Leona, którego widok mu jak dotąd umilał czas, więc albo malec czaił się gdzieś w pobliżu, albo Holly zostawiła go z kimś innym, zaufanym. Inną opcją byłoby już jego dojrzewanie, aczkolwiek ta wydawała się Raynarowi mało prawdopodobna, lecz nadal możliwa.

Jaguar miał już podejść i się przywitać, co sprowadza dwa inne koty na te tereny, ale zanim zbliżył się wystarczająco blisko zauważył w ich zachowaniu i po szukaniu czegoś w powietrzu, coś niepodejrzanego. Skupił swoje zmysły bardziej na otoczeniu, próbując wyczuć co się dzieje, a także posłuchać co w tej sprawie ma do powiedzenia instynkt. On również wtedy odkrył coś niepokojącego. Wszędzie dookoła znajdowało się coś, nie wiedział co, ale na pewno było to coś bardzo niebezpiecznego. ''Cholera!! Czy to cholerne drzemki zaćmiły mój umysł na tyle mocno, że nie byłem w stanie tego wyczuć od razu..?'' Raynar w myślach oskarża za tę pomyłkę siebie. Postanowił opuścić te tereny na ten czas, w inne miejsce, bardziej bezpieczne.

(05.01.2014r.)

Minęło sporo czasu, od momentu, w którym mieszał się w konflikty dwóch rodzajów zwierząt - psowatych i kotowatych, a także od kiedy Raynar postawił swoją łapę na kamieniach wspaniałego wodospadu, skąd rozciągał się najcudowniejszy widok w całej dolinie.   Można stąd zobaczyć zielone morze Iglastego Lasu, a w oddali rysowała się zaledwie niewielka kreska dawnych terenów kotowatych, w okolicach których znajdowała się polana bizonów. Wszystko to idealnie komponowało się z orszak masywnych chmur, przybyłych z oceanu, dodatkowo podkoloryzowanych blaskiem zachodzącego słońca. Jaguar już upodobał sobie konkretny kamień, najwyżej ulokowany w okolicy i na nim położył się ponownie.

(08.01.2014r. - Edycja.)

.. Łapy Jaguara wędrowały po ciemnym runie gęstego lasu iglastego, wśród łagodnych i kojących traw kociej polany i apetycznych bizonów, po twardych kamieniach masywnych gór skalistych, czy po gładkim puchu ośnieżonych wzniesień. Na tych ostatnich, Raynar zatrzymał się. Kiedy tak wpatrywał się w białą dal, jego pole widzenia zaczynało być osłabiane przez potężną burzę śnieżną. Silna zamieć nie pozwalała mu czasem nawet otworzyć oczu. Zmęczony wędrówką, wydawającą się trwać nieskończoną ilość czasu, legnął na śniegu. "Czy taki dla mnie został przeznaczony koniec..?''
- Raynar.. - Do uszu Jaguara dotarł niezwykle melodyjny, kobiecy głos. Kot ożywił się natychmiast. Podniósł biały, niczym ubranie wyprane po ''Persilu'' (proszku do prania), zasypany śniegiem łeb. Nie mógł uwierzyć, we własne zmysły. Tych dźwięków, choć dobrze znanych, nie słyszał od bardzo dawna. Wtedy ujrzał jak okazała kocica, z jego gatunku, stawiała z gracją każdy swój majestatyczny krok.
- Niee, to niemożliwe! Guinevere! Choćby minęły stulecia, ten głos poznam zawsze!
- Oh, mój bracie.. gdzie Ty się podziewałeś te lata.. - Usiadła koło niego, machając ogonem na prawo i na lewo.
- Doskonale wiesz, że mógłbym zadać Tobie to samo pytanie! - Odparł z uśmiechem na ustach Jaguar. - Szukałem Cię ponad 10 lat.. - Nastała krótka chwila milczenia. Wraz z przyjściem Guinevere, pogoda znacznie się poprawiła. Zza posępnych i ogromnych chmur, ponownie wyszło słońce. -  Więc.. yy.. no ten tego.. jest masa rzeczy o któr..
- Może po prostu wróć do nas? - wraz z przerwaniem wypowiedzi Raynara, kocica wypowiedziała kolejne słowa, wkładając do nich więcej powagi.
- Dobrze znasz moją odpowiedź. - Odpowiedział Jaguar, równie poważnie.
- Ojciec chcia..
- Nie przypominaj mi nawet o tym śmieciu. - odparł raptowanie - O tchórzu, który już dawno zapomniał o pierwszorzędnych wartościach, chowający się za tronem, niczym robal, którego mogę zmiażdżyć sobie od tak. Nie wierzę, by jakiekolwiek więzy krwi nas łączyły. - Zaczęły w nim rosnąć gniew i nienawiść. Nie był ani trochę zadowolony, z rozpoczęcia rozmowy od kogoś, do kogo Raynar czuł tak wielką odrazę.
- A Ty jak zwykle mnie nie posłuchasz prawda..?
- Nie! I wiesz co? Na myśl o tym, co się z nim stało, jestem gotów skakać z radości, po całej piekielnej dolinie! - Raynar tracił panowanie nad sobą z każdą sekundą trwania konwersacji. - Albo nawet z wielką chęcią sam przyszedłbym do niego obecnie, a wbijąjąc mu pazury w to grube, zapchlone cielsko, czułbym statysfkację z usunięcia takiej szkarady i plagi, jaką był on!! - Spojrzał w stronę siostry, lecz.. jej już nie było. Rozpłynęła się w powietrzu, znikneła równie szybko, jak się pojawiła. Jaguara powoli zaczynąło kłuć serce. - Eh.. a zresztą kto wie.. może faktycznie to ja tu szkodzę.. - Pogoda ponownie się popsuła. Zamieć zaczynała bić kocie futro, z nadzwyczajnym chłodem.. Zaczął się trochę zastanawiać nad sobą, nad sytuacją. Na myśl przyszła mu scena z pierwszego spotkania wilczego stada, w Lesie Iglastym, ujrzenie Seren, jej propozycja, a potem oblicze Holly i innych kotowatych na polanie. Pakt między psowatymi i kotowatymi, oraz jego zerwanie.. Krew zaczęła mu buzować w żyłach. Gniew rósł ponownie, z każdą kolejną myślą. Zaczął kręcić się z miejsca na miejsce nerwowo. Zdarzyło mu się walnąć łapą lub ogonem w śnieg, a wkońcu nawet zaryczał tak głośno, że dźwięk echa przebiegł niemal całe ośnieżone góry.
- Dlaczego stworzyłeś koty i wilki, rodzaje, które wyżynają się bez powodu! Ty, który atworzyłeś to wszystko! Czy to niby ma być równowaga sił?! Twierdzisz, że wilki, panoszące się od tak sobie były chaosem?!? A zatem pokażę Ci, czym jest prawdziwy chaos! Zobaczysz, jak te o to pazury, niczym boska broń, wyrżną każdą istotę, która znajdzie się na mojej drodze!! Zabiję ich wszystkich! I kotowatych i wilków, które mnie w to wciągnęły jeszcze bardziej! WSZYSTKICH! - Po serii przekleństw i narzekania na cały świat, coś trafiło Jaguara, co spowodowało, że całkowicie stracił przytomność..

- Hej! Heeeej! Wstawaj kocie!! - Jaguar usłyszał w głębi swojej głowy dziwny, energiczny, troszeczkę dziecięcy głos.. - gdy otworzył oczy, zobaczy.. wilcze szczenię (?). Rozejrzał się zaspany po okolicy. Pogoda w górach śnieżnych uspokoiła się i znowu świeciło słońce.. oprocz tego, dookoła niego skakało białe, wilcze szczenię, które na prawym udzie posiadało charakterystyczne, czarne, kontrastujące z kolorem pozostałej części futra, znamię w postaci lekko zniekształconego półksiężyca, oraz kropki w środku niego.
- Ktoś Ty.. - przemówił słabym, zmęczonym głosem. - chyba Cię gdzieś wcześniej widziałem..
- A czy to ważne?! - przemówiło dalej podskakujące dookoła, z radości szczenię. Widok ten był bardzo przyjemny dla oczu kota. Zapomniał o poprzednio przeżytych doznaniach wściekłości i jak zahipnotyzowany po prostu patrzył na lekko ukajającą scenerię.
- Co takie coś jak Ty, robi w takim.. odludnym miejscu..? - odparł głosem pełnym spokoju
- Skaczę. - odpowiedziało lakonicznie szczenię, dziwiąc się pytaniu kota, na które odpowiedź była dość oczywista, przynajmniej w mniemaniu szczenięcia.
- yhm, tak, ale jednak widok takowej istoty w tych stronach jest raczej.. niecodzienny dziecko, niesądzisz? - Na ustach Raynara zaczynał malować się niewielki uśmiech. - A więc, co tu robisz?

Mała, psowata istota odpowiedziała mu.

Jaguar obudził się. Rozejrzał się po okolicy - znów znalazł się nad wielkim wodospadem w Lesie Iglastym, na swoim ukochanym, najwyżej ulokowanym kamieniu. Zastanowił się chwilę nad tym co zdarzyło się w jego snach.. dużej części owych snów po prostu.. nie pamiętał.. uleciały mu z pamięci, prawdopodobnie na dobre. Nie pamiętał też w jaki sposób, odpowiedziało mu owe dziwne szczenię, na zadane pytanie. Wiedział jednak, że owa odpowiedź budziła w nim trochę radości i spokoju. Trochę zgłodniał przez ten cały czas. Postanowił zejść pod wodospad i tam złowić jakąś rybę.. Po posiłku udał się w głąb lasu..

Ostatnio edytowany przez Apir (2014-01-09 19:09:45)

Oceniła miejsce, które jej odpowiadało. Nie wyczuwała żadnych kotowatych, prócz zapachu tego pewnie teraz już umierającego jaguara. Parła mozolnie przed siebie nie zważając na śnieżycę. W którymś momencie zauważyła rude futro, które wyraźnie odznaczało się wśród bieli i szarości. Zbliżyła się do towarzyszki z Devonem u boku i kiwnęła łbem z aprobatą, jednakże szybko tego pożałowała. Wywołało to jedynie nieznośny ból we łbie. Oprócz bólu odczuwała również głód. Musiała zapolować. Nie wątpiła, iż Renn sama sobie poradzi, ale z Devonem sprawa przedstawiała się inaczej. Nie zamierzała zbyt długo zwlekać z polowaniem.
- Jeśli wam to nie przeszkadza przejdę się i upoluję jakąś większą zdobycz, by pożywienia starczyło na jakiś czas.